Vakantie Ecuador 2006
Update 11/11: extra foto's van Jan-Willem (thanks!)
Het uitzoeken van onze vakantiebestemming voor 2006 was een fluitje van een cent vergeleken met eerdere jaargangen - alle 4 (Jan-Willem, Hans, Stefan en Jasper) hadden we Ecuador in onze top-3 staan. Na een behoorlijke hoeveelheid uitzoekwerk (Hans, nogmaals bedankt - volgende keer wij weer) hadden we een rondreis uitgezocht waarbij we een aantal 'blokken' aan elkaar hebben geknoopt, en zo min mogelijk met bussen of ander openbaar vervoer moesten reizen: Quito - Andes - Cloud forest - Amazone - kust - Guayaquil.
Na een reis van 26 uur van Trondheim via Amsterdam, Bonaire, en Guayaquil kwamen we aan in Quito, moe en voorzien van een fijne mix van jetlag en lichte hoogteziekte (Quito ligt op bijna 3000 m). Al gauw hadden we in de gaten dat Quito best een aparte stad is, maar niet de mooiste die we ooit gezien hebben - het is vooral een mierenhoop van 2.5 miljoen mensen waar criminaliteit welig tiert. Toch zijn er zeker ook mooie stadsdelen met Spaans aandoende gebouwen.
Eenmaal vertrokken uit Quito kregen we een andere kijk op het land. We reisden met de taxi van Otto Cadena, voormalig leraar en nog altijd even praatgraag, richting de Andes. Een van de meest opvallende vulkanen in het land is de Cotopaxi, met 5700 m de hoogste aktieve vulkaan ter wereld. Deze vulkaan heeft een cyclus van ongeveer 100 jaar, en het is nu 120 jaar geleden dat hij voor het laatst is uitgebarsten - het dus elk moment zo ver zijn. Dat verontrustende feitje weerhield ons er niet van om een wandeltocht te maken naar 4700 m hoogte, ongeveer even hoog als de Mont Blanc. Op die hoogte kun je tijdens het lopen eigenlijk alleen nog maar 'Ja, mooi' hijgen en moet je je vooral niet te snel omdraaien - de gevolgen van de ijle lucht op deze hoogte zijn heel duidelijk merkbaar. Na de wandeltocht zijn we per mountainbike een eind omlaag geraced - dat was makkelijker, zolang de remmen het goed deden.
Tijdens ons verblijf in de Quinta colorada - prachtig hotelletje dat losjes vanuit Guadaloupe wordt bestierd en daardoor nauwelijks gasten krijgt, zonde... hebben we ook nog een markt bezocht waar zo'n beetje alles wat je kunt bedenken te koop is. Ook bananen bijvoorbeeld, al waren die wel voor het vee bestemd eigenlijk.
Het volgende reisdoel was de bekende eco-lodge 'Black Sheep inn', gerund door een Amerikaans stel, en in een Nederlands boek uitgebreid beschreven. Aangezien we alle 4 het boek hebben gelezen, waarin het stel zo af en toe behoorlijk wordt zwart gemaakt, hebben we pas op het eind van ons verblijf voorzichtig gemeld dat we het boek kenden - maar gelukkig bleek het stel weliswaar heel Amerikaans maar verder OK - de waarheid lag zoals meestal in het midden... In ieder geval hebben we heel wat bijgeleerd over het eco-aspect; bijvoorbeeld: bouw een zgn droog toilet. Daarbij valt het een en ander direkt op een soort komposthoop, waarbij wat extra toegevoegde organische stof zorgt voor een prima bemester...voor de groententuin waarvan we elke dag aten - eet smakelijk!
In het gebied waar de Black Sheep inn ligt hebben we prachtig gewandeld en paardgereden. Of eigenlijk muilezelgereden. De komende drie dagen was het nogal pijnlijk om te zitten - de combinatie van korte muilezelbeentjes in onregelmatige draf, korte stijgbeugels en lange Westerse benen was genoeg voor een pijnlijk maar verder heel mooi dagje.
Het volgende doel was de Bellavista cloud forest lodge - zoals de naam zegt gelegen middenin zogenaamd 'cloud forest' - een soort nevelwoud, met heel veel neerslag en veel laaghangende bewolking, die er samen voor zorgen dat het woud gevuld wordt met bromelia-achtigen, orchideen, en mossen. En, niet te vergeten, heel veel vogels, vooral kolibri's. Fantastische vliegende juweeltjes, met vaak een reflecterende knalgroene of paarse borst...
Tijdens een wandeling door een riviertje heen gleed onze gids uit... en belande bovenop zijn machete. Hij bleef stil liggen en antwoordde eerst niet op onze bezorgde geluiden, maar gelukkig had hij alleen een jaap in zijn handpalm. Door wat medicinale mosjes op zijn hand te drukken kon hij het bloeden stelpen, en later kon de sangre-de-drago boom (drakebloedboom) wat sap verschaffen om de wond te sluiten en littekenvorming te verbeteren. Verder ben ik in de lodge binnen een dag hersteld van een acute diarree-aanval door het drinken van oregano-thee. Een aanrader - 's ochtends en 's middags lag ik nog slap als een vaatdoek op bed, na een paar kopjes thee schoof ik weer aan bij de avondmaaltijd. Hieronder: de wandeling met de gids (rechts, met WC-rol om hand heen gewikkeld - dat was de Westerse EHBO bijdrage).
Onze reis ging verder, in de richting van de Amazone. Na een binnenlandse vlucht, een 3 uur lange rit over een zandweg vol met kuilen, en dik 2 uur in een lange gemotoriseerde kano ('prauw' heet dat geloof ik), kwamen we aan in de lodge, middenin de jungle, en zonder electriciteit. Prachtig, met zoveel groen, water, rare paddestoelen, fantastische geluiden van vogels (vooral de trogons waren ongelooflijk), apen en insekten... en volop dierenleven dat zich weinig aantrok van die paar hutjes. Zo had Hans bijvoorbeeld het genoegen om het douchegordijn open te trekken en direkt een vuistdikke kikker op zijn voorhoofd te zien landen... en een andere gast in de lodge trof een (giftige) slang aan in zijn bed. En wij tenslotte hebben in onze pikdonkere hut bovenop een tarantula gestaan. Ach, met een klamboe en het bed van de muur af kun je met zoveel onwerkelijke geluiden op de achtergrond toch heel mooi dromen...
Na 4 dagen in de jungle waarin we op piranha's hebben gevist, anacondanesten en kaaimannen hebben gezien, en gevolgd werden door rivierdolfijnen, was het tijd om weer verder te reizen - een dodelijke reisdag: 3 uur met zware regen in een prauw, 3 uur in een busje over een hobbelweg, 2 binnenlandse vluchten van elk een half uurtje, en toen nog 2 uur in een 'taxi' - of eerder een pickup truck gereden door de buurman van de hoteleigenaar... maar uiteindelijk arriveerden we in onze laatste bestemming, Puerto Lopez. Daar sloegen de bacterien definitief toe, waardoor alleen ondergetekende leuk de toerist kon uithangen - zowel Hans, Jan-Willem als Stefan waren helaas vooral aan het bed gekluisterd. Gelukkig waren er nog wat loslopende reislustigen waarmee ik twee dagen heb opgetrokken - en konden we op de laatste dag alsnog samen gaan doen waarvoor we gekomen waren: walvissen bekijken. De boot was relatief stabiel, prettig met een herstellende maag, en walvissen hebben we inderdaad gezien. We konden dus alsnog met een redelijk tevreden gevoel Puerto Lopez verlaten, en hebben veel plezier gehad van de goede zorgen van de eigenaars van de Mandala Lodge en hun 4 enorme Deense doggen (waaronder twee puppies/puppen) - onze beste accomodatie van de hele vakantie.
Na een overnachting in Guayaquil vlogen we terug naar Bonaire, waar Hans en Jan-Willem nog een weekje bijkomen en bij-eten aan het strand, en waarvandaan Stefan en ik verder reisden naar Trondheim... een groter verschil is nauwelijks denkbaar tussen Noorwegen/Nederland of Ecuador. Ecuador is een mooi land maar er zijn grote problemen met armoede, criminaliteit, en al het moois dat er is wordt bedreigd door industrie en zich steeds verder uitbreidende steden... maar toch, met zoveel fraais en zoveel natuurlijke grondstoffen moet Ecuador een parel op de evenaar kunnen worden, ooit...
Het uitzoeken van onze vakantiebestemming voor 2006 was een fluitje van een cent vergeleken met eerdere jaargangen - alle 4 (Jan-Willem, Hans, Stefan en Jasper) hadden we Ecuador in onze top-3 staan. Na een behoorlijke hoeveelheid uitzoekwerk (Hans, nogmaals bedankt - volgende keer wij weer) hadden we een rondreis uitgezocht waarbij we een aantal 'blokken' aan elkaar hebben geknoopt, en zo min mogelijk met bussen of ander openbaar vervoer moesten reizen: Quito - Andes - Cloud forest - Amazone - kust - Guayaquil.
Na een reis van 26 uur van Trondheim via Amsterdam, Bonaire, en Guayaquil kwamen we aan in Quito, moe en voorzien van een fijne mix van jetlag en lichte hoogteziekte (Quito ligt op bijna 3000 m). Al gauw hadden we in de gaten dat Quito best een aparte stad is, maar niet de mooiste die we ooit gezien hebben - het is vooral een mierenhoop van 2.5 miljoen mensen waar criminaliteit welig tiert. Toch zijn er zeker ook mooie stadsdelen met Spaans aandoende gebouwen.
Eenmaal vertrokken uit Quito kregen we een andere kijk op het land. We reisden met de taxi van Otto Cadena, voormalig leraar en nog altijd even praatgraag, richting de Andes. Een van de meest opvallende vulkanen in het land is de Cotopaxi, met 5700 m de hoogste aktieve vulkaan ter wereld. Deze vulkaan heeft een cyclus van ongeveer 100 jaar, en het is nu 120 jaar geleden dat hij voor het laatst is uitgebarsten - het dus elk moment zo ver zijn. Dat verontrustende feitje weerhield ons er niet van om een wandeltocht te maken naar 4700 m hoogte, ongeveer even hoog als de Mont Blanc. Op die hoogte kun je tijdens het lopen eigenlijk alleen nog maar 'Ja, mooi' hijgen en moet je je vooral niet te snel omdraaien - de gevolgen van de ijle lucht op deze hoogte zijn heel duidelijk merkbaar. Na de wandeltocht zijn we per mountainbike een eind omlaag geraced - dat was makkelijker, zolang de remmen het goed deden.
Tijdens ons verblijf in de Quinta colorada - prachtig hotelletje dat losjes vanuit Guadaloupe wordt bestierd en daardoor nauwelijks gasten krijgt, zonde... hebben we ook nog een markt bezocht waar zo'n beetje alles wat je kunt bedenken te koop is. Ook bananen bijvoorbeeld, al waren die wel voor het vee bestemd eigenlijk.
Het volgende reisdoel was de bekende eco-lodge 'Black Sheep inn', gerund door een Amerikaans stel, en in een Nederlands boek uitgebreid beschreven. Aangezien we alle 4 het boek hebben gelezen, waarin het stel zo af en toe behoorlijk wordt zwart gemaakt, hebben we pas op het eind van ons verblijf voorzichtig gemeld dat we het boek kenden - maar gelukkig bleek het stel weliswaar heel Amerikaans maar verder OK - de waarheid lag zoals meestal in het midden... In ieder geval hebben we heel wat bijgeleerd over het eco-aspect; bijvoorbeeld: bouw een zgn droog toilet. Daarbij valt het een en ander direkt op een soort komposthoop, waarbij wat extra toegevoegde organische stof zorgt voor een prima bemester...voor de groententuin waarvan we elke dag aten - eet smakelijk!
In het gebied waar de Black Sheep inn ligt hebben we prachtig gewandeld en paardgereden. Of eigenlijk muilezelgereden. De komende drie dagen was het nogal pijnlijk om te zitten - de combinatie van korte muilezelbeentjes in onregelmatige draf, korte stijgbeugels en lange Westerse benen was genoeg voor een pijnlijk maar verder heel mooi dagje.
Het volgende doel was de Bellavista cloud forest lodge - zoals de naam zegt gelegen middenin zogenaamd 'cloud forest' - een soort nevelwoud, met heel veel neerslag en veel laaghangende bewolking, die er samen voor zorgen dat het woud gevuld wordt met bromelia-achtigen, orchideen, en mossen. En, niet te vergeten, heel veel vogels, vooral kolibri's. Fantastische vliegende juweeltjes, met vaak een reflecterende knalgroene of paarse borst...
Tijdens een wandeling door een riviertje heen gleed onze gids uit... en belande bovenop zijn machete. Hij bleef stil liggen en antwoordde eerst niet op onze bezorgde geluiden, maar gelukkig had hij alleen een jaap in zijn handpalm. Door wat medicinale mosjes op zijn hand te drukken kon hij het bloeden stelpen, en later kon de sangre-de-drago boom (drakebloedboom) wat sap verschaffen om de wond te sluiten en littekenvorming te verbeteren. Verder ben ik in de lodge binnen een dag hersteld van een acute diarree-aanval door het drinken van oregano-thee. Een aanrader - 's ochtends en 's middags lag ik nog slap als een vaatdoek op bed, na een paar kopjes thee schoof ik weer aan bij de avondmaaltijd. Hieronder: de wandeling met de gids (rechts, met WC-rol om hand heen gewikkeld - dat was de Westerse EHBO bijdrage).
Onze reis ging verder, in de richting van de Amazone. Na een binnenlandse vlucht, een 3 uur lange rit over een zandweg vol met kuilen, en dik 2 uur in een lange gemotoriseerde kano ('prauw' heet dat geloof ik), kwamen we aan in de lodge, middenin de jungle, en zonder electriciteit. Prachtig, met zoveel groen, water, rare paddestoelen, fantastische geluiden van vogels (vooral de trogons waren ongelooflijk), apen en insekten... en volop dierenleven dat zich weinig aantrok van die paar hutjes. Zo had Hans bijvoorbeeld het genoegen om het douchegordijn open te trekken en direkt een vuistdikke kikker op zijn voorhoofd te zien landen... en een andere gast in de lodge trof een (giftige) slang aan in zijn bed. En wij tenslotte hebben in onze pikdonkere hut bovenop een tarantula gestaan. Ach, met een klamboe en het bed van de muur af kun je met zoveel onwerkelijke geluiden op de achtergrond toch heel mooi dromen...
Na 4 dagen in de jungle waarin we op piranha's hebben gevist, anacondanesten en kaaimannen hebben gezien, en gevolgd werden door rivierdolfijnen, was het tijd om weer verder te reizen - een dodelijke reisdag: 3 uur met zware regen in een prauw, 3 uur in een busje over een hobbelweg, 2 binnenlandse vluchten van elk een half uurtje, en toen nog 2 uur in een 'taxi' - of eerder een pickup truck gereden door de buurman van de hoteleigenaar... maar uiteindelijk arriveerden we in onze laatste bestemming, Puerto Lopez. Daar sloegen de bacterien definitief toe, waardoor alleen ondergetekende leuk de toerist kon uithangen - zowel Hans, Jan-Willem als Stefan waren helaas vooral aan het bed gekluisterd. Gelukkig waren er nog wat loslopende reislustigen waarmee ik twee dagen heb opgetrokken - en konden we op de laatste dag alsnog samen gaan doen waarvoor we gekomen waren: walvissen bekijken. De boot was relatief stabiel, prettig met een herstellende maag, en walvissen hebben we inderdaad gezien. We konden dus alsnog met een redelijk tevreden gevoel Puerto Lopez verlaten, en hebben veel plezier gehad van de goede zorgen van de eigenaars van de Mandala Lodge en hun 4 enorme Deense doggen (waaronder twee puppies/puppen) - onze beste accomodatie van de hele vakantie.
Na een overnachting in Guayaquil vlogen we terug naar Bonaire, waar Hans en Jan-Willem nog een weekje bijkomen en bij-eten aan het strand, en waarvandaan Stefan en ik verder reisden naar Trondheim... een groter verschil is nauwelijks denkbaar tussen Noorwegen/Nederland of Ecuador. Ecuador is een mooi land maar er zijn grote problemen met armoede, criminaliteit, en al het moois dat er is wordt bedreigd door industrie en zich steeds verder uitbreidende steden... maar toch, met zoveel fraais en zoveel natuurlijke grondstoffen moet Ecuador een parel op de evenaar kunnen worden, ooit...
posted by Stefan og Jasper | 3:05 AM
|
0 comments
